แม่ คือคนแรกที่ดูแลเราแม่คือคนแรกที่เสียเลือดเนื้อให้เรา แม่เป็นทั้งพยาบาลแม่ครัวแม่บ้านช่างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งซักผ้ารีดผ้าให้ ทำทุกอย่างที่เราต้องการ ไม่มีอะไรที่แม่ทำให้ไม่ได้สำหรับแม่แล้วลูกคือคนสำคัญ แต่กับเราทำไมเราถึงไม่รู้อะไรเลยเป็นเพราะเรายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันมากกว่า จึงทำให้บางเรื่องเราทะเลาะกันจนถึงขั้นทำแม่ร้องไห้ในตอนนั้นแค่เห็นแม่ร้องไห้ก็รุ้สึกบาปมากแล้วไม่รู้เพราะอะไรมันคงเป็นจิตใต้สำนึกมากกว่า เมื่อก่อนแม่ไม่เคยแม้สักครั้งที่จะบอกรักเราแต่ตอนนี้แม่คงรู้แล้วว่าเราโตมากขึ้น เราืทำอะไรไปบางทีแม่ก็ไม่รู้ แต่แม่ไม่เคยที่จะทอดทิ้งเราเลยแม้ว่าเรื่องราวที่เราก่อนั้นเกินที่คนอื่นจะรับได้ แต่แม่ก็คอยบอกเสมอว่ามีอะไรบอกแม่นะแม่จะได้ช่วยแก้ไขหนูทำคนเดียวไม่ได้หรอกมีอะไรปรึกษาแม่.. หลังจากที่แม่บอกแบบนั้นก็รู้สึกได้เลยว่าเราเข้าใจกันแล้วคงไม่มีอะำไรต้องปิดบังอีกแล้ว ในตอนนั้นเราสัญญากับแม่ว่าเราจะใช้เหตุผล
ในการที่จะอธิบายให้เข้าใจกันทั้งสองฝ่ายจะได้ไม่คิดอะไรไปเรื่อยคิดมากไปบางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง มีคนมาพูดเป่าหูแม่ว่าเราทำแบบนั้นแบบนี้เราตอบแม่เลยว่า อย่าเชื่อคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวดิ แม่มีไรก็ถามมาตรงๆถ้าแม่กล้าถามเราก็กล้าตอบ จากที่เราเครียเรื่องปันหา่ของเราในวันนั้นปรับความเข้าใจในวันนั้นทำให้เรากับแม่มีความสุขมากขึ้นมีไรก็บอกไม่โกหกกัน บอกรักกันโดยไม่ต้องอายอีกเลย..
ตอนนี้แป้งรู้แล้วว่าความสุขที่ได้มาพร้อมกับความจริงใจหาไม่ได้ที่ไหนนอกจากครอบครัว
แป้งรักแม่น้ะ...ถึงแม้บางวันแม่จะทำตัวไม่น่ารัก <3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น